Η παράδοση στη Μεσσηνία είναι τόσο πλούσια που τελειωμό
δεν έχει. Σήμερα θα καταπιαστούμε με ένα
θέμα που σε πολλούς είναι άγνωστο και δεν γνωρίζουν το ΣΤΑΦΙΔΟΣΠΙΤΑ, με τα
οποία θα ψάξουμε και θα γνωρίσουμε
σε πολύ κόσμο, όπως επίσης θα θυμηθούν οι
παλαιότεροι, οι οποίοι έζησαν σ’ αυτά και που σήμερα μιλάνε με μεγάλη νοσταλγία.
Τα παιδιά το έβλεπαν σαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές και σήμερα όλοι
θυμούνται τις ημέρες εκείνες των σταφιδόσπιτων.
 |
| Η σταφίδα απλωμένη στ' αλώνι |
Τι ήταν όμως αυτά τα περιβόητα Σταφιδόσπιτα ;
Τα
σταφιδόσπιτα «άνθησαν» και δημιουργήθηκαν τις 10ετίες 1950 – 1980, στις
περιοχές της Πυλίας και της Τριφυλίας,
μετά όμως το 1980 η Αγροτική πολιτική επέβαλε να ξεριζωθούν οι σταφίδες και να
αντικατασταθούν με τις ελιές, γιατί οι αγρότες έβλεπαν ότι είναι πιο εύκολη
δουλειά και ίσως και καλύτερο εισόδημα. Έτσι πήραν την απόφαση και οι
σταφίδες
στο μεγαλύτερο μέρος τους «αφανίστηκαν» και τα ελαιόλαδα πλήθυναν ακόμη
περισσότερο. Αυτό που έχει μείνει για να
θυμίζει σε όσους έζησαν αυτές τις όμορφες εποχές, είναι τα ερειπωμένα
σταφιδόσπιτα για να μην εξαλειφθούν αυτές οι αναμνήσεις.
 |
| Ερειπωμένο σταφιδόσπιτο |
Η δουλειά των
αγροτών στη σταφίδα, στην ουσία ξεκίναγε το Γενάρη με κλάδο και συνεχιζόταν
μέχρι το Σεπτέμβρη, τότε που γινόταν η συγκομιδή.
Εκ των πραγμάτων ο αγρότης
έπρεπε να μένει εκεί. Κυρίως όμως έμεναν τους καλοκαιρινούς μήνες, γιατί η
σταφίδα είχε πολύ δουλειά, είχε το ξέφυλο, είχε τον τρύγο, είχε όμως και το
λιάσιμο της σταφίδας.
