«Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.

Παρακολουθήστε ένα συγκλονιστικό άρθρο με ένα δήμαρχο και μια πόλη που ανατρέπουν όλα όσα μας περιγράφουν ως δεδομένα οι πολιτικοί μας και οι εταίροι μας.

της Γεωργίας Χρ. Κουτσούκου 17 Σεπτεμβρίου 2016 • Wiki • σταφίδα, Καλαμάτα, σταφιδική κρίση, εξαγωγές, ιστορία της σταφίδας, Πελοπόννησος, μαρμελάδα, μαρμελάδα με κορινθιακή σταφίδα, κορινθιακή σταφίδα

«Αγάλι αγάλια, φύτευε ο γεωργός τ’ αμπέλι
κι αγάλι αγάλια έγινε η αγουρίδα μέλι»

Τη σταφίδα την λατρεύω. Από παιδάκι τρελαινόμουν με το κτήριο του ΑΣΟ στο λιμάνι της Καλαμάτας. Τα καλοκαίρια πήγαινα στον Άρη και, αφού η κυρία Αγγελική μου έπαιρνε τα μυαλά με ψωμί, λάδι, τριμμένη ντομάτα και τυρί, ερχόταν η θεία Βασιλική και με απογείωνε με σταφύλι από το κλίμα και τυρί. Αναμνήσεις και γεύσεις που παραμένουν ζωντανές στη μνήμη, ακόμα και μετά το αλτσχάϊμερ.

«Πριμαρόλια» στο λιμάνι της Πάτρας, τα πλοία που έφευγαν φορτωμένα με τη νέα σοδειά του «μαύρου χρυσού» της εποχής, τη σταφίδα, με προορισμό τα λιμάνια της Ευρώπης και της Αμερικής.

Όλη η Πελοπόνησσος (και κυρίως η Κορινθία) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σταφίδα, παρότι η καλλιέργειά της ήταν σχετικά περιορισμένη μέχρι την απελευθέρωση του 1830. Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η καλλιέργεια της σταφίδας άρχισε να παίρνει εντυπωσιακές διαστάσεις, λόγω της εξωτερικής ζήτησης του προϊόντος στην ευρωπαϊκή αγορά και κυρίως την αγγλική. Μέχρι το 1860 οι εκτάσεις των σταφιδάμπελων έφταναν τις 150.000 στρέμματα περίπου, παράλληλα ο όγκος της παραγωγής δεκαπλασιάστηκε ακολουθώντας τις αυξανόμενες εξαγωγές. Φεύγαν τα πλοία γεμάτα σταφίδα από τα λιμάνια της Πελοπονήσσου, με προορισμό τις μεγάλες αγορές του εξωτερικού και κυρίως την Αγγλία. «Πριμαρόλια» τα έλεγαν και ήταν τα πρώτα φορτία που έφευγαν για τους δρόμους της σταφίδας. Λέξη ξενοφανής, ανήκει στο σταφιδικό λεξιλόγιο της εποχής.

«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη. 
Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο». 
Χένρι Κίσινγκερ 1974

Οι γεωργικοί σπόροι είναι η βάση της διατροφής μας, στην ουσία είναι η αφετηρία της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου και ο βασικός κρίκος της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Να όμως που εταιρείας όπως η Monsanto, η Seminis, η Bayer- Aventis, η Dupont, η Syngenta, η Νovartis η Pioneer, η AstroZeneca ιδιωτικοποίησαν και μονοπώλησαν την σποροπαραγωγή, μεθοδευμένα εξαφάνισαν τις τοπικές και φυσικές ποικιλίες, δημιούργησαν και  κατοχύρωσαν, με πολιτικές αποφάσεις, εμπορικά κανάλια, και ακόμα χειροτέρα δημιούργησαν την «πνευματική ιδιοκτησία» τους επί των γεωργικών προϊόντων. Αυτό σημαίνει ότι ο αγρότης δεν μπορεί να συλλέξει και να φυλάξει τους σπόρους του διότι δεσμεύεται με συμβόλαιο να τους αγοράζει κάθε χρόνο με βάση τους όρους της εμπορίας και του μάρκετινγκ που καθορίζει η πολυεθνική εταιρεία. Έτσι οι εταιρίες αποκτούν το αποκλειστικό «δικαίωμα χρήσης του σπόρου» που τους «ανήκει πνευματικά», καθώς και των πωλήσεων  οποιουδήποτε παράγωγου προϊόντος προέρχεται από αυτόν τον σπόρο.